Lucjan Rydel: Syreny

Morze, zielone morze w niezmiernej przestrzeni,

A nad nim księżyc mleczny w błękitnej przeźroczy;

Świetlisty nurt za nurtem z daleka się toczy

Śnieżny pianą, iskrzący błyskami promieni …

AAAA

Od czarnych skał ku niebu wionął śpiew syreni –

Leżą na głazach, w księżyc wbiwszy łzawe oczy,

Na pierś dziewczęcą woda ścieka im z warkoczy,

Od bioder łuska rybia tęczowo się mieni.

AAA

Śpiewają. I pieśń leci, omdlewa i gnie się

Dziwna, smętna, cudowna, podobna ich ciałom,

Na dnie mórz urodzona w koralowym lesie …

AAA

Nagle jedna wskazała poza skalny załom:

Żagiel, w dali, na mętnym srebrnym widnokresie –

Śpiewają … Żagiel płynie … płynie wprost – ku skałom!

AAA

Lucjan Rydel

_____________________________________________

Lucjan Rydel – (1870-1918) poeta z okresu Młodej Polski. Wydał: „Poezje” (1899; nakł. L. Idzikowskiego, Kijów, 1909); kilkanaście utworów dramatycznych wierszem; baśnie poetyckie dla młodzieży. (wg Zb. Jasiński, „Morze w poezji polskiej”)

* * *

Wiersz Lucjana Rydla „Syreny” ukazał się w opracowanej przez Zbigniewa Jasińskiego (1908 – 1984; członek AZM,współredaktor „Szkwału”) antologii poezji marynistycznych „Morze w poezji polskiej”, wydanej nakładem Głównej Księgarni Wojskowej w Warszawie, 1937 rok.