Żeglarstwo przy dużej sile przyciągania do zmierzenia się z pokusą horyzontu ciągle niesie z sobą element ryzyka, niepewności osiągnięcia zamierzonego celu. Dalekie rejsy oceaniczne, a już z pewnością samotne, są dla wielu wyzwaniem, któremu trudno się oprzeć; swoistym celem życiowym na drodze żeglarskich dokonań. I choć otwierające się za widnokręgiem bogactwo i inność świata oszałamia, wciąga to zwykłe, życiowe kłopoty i problemy nie znikają, a wręcz przeciwnie kumulując się, prawie niezauważenie potrafią przybierać coraz większe rozmiary, by w niespodziewanym momencie brutalnie przerwać cienką linię zamierzonego kursu… (zs)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Grzegorz Węgrzyn: Relacje z przerwanego rejsu – Republika Południowej Afryki.
Regina R w Simon’s Town (RPA) .
Przypłynąłem do portu Marynarki Wojennej w Simon’s Town (Simonstad, Republika Południowej Afryki). Jest to małe miasteczko w stylu wiktoriańskim, leżące nad całkiem sporą zatoką, a bezpośrednio sąsiadujące przez górę z Cape Town (Kapsztad). Obrazowo wygląda to tak, że jest to najbardziej wysunięte miasteczko na południe w Afryce. Z tego miejsca idzie się, lub jedzie na Good Hope (Przylądek Dobrej Nadziei).
Jeszcze dobrze się nie wyspałem, a już zaczęli przychodzić goście, wszyscy na galowo, w czapkach z „naleśnikami” na głowie. Miałem zaszczyt uścisnąć prawicę komendanta portu, komendanta szkoły i ich adiutantów. Po chwili przypłynęła motorówka robiąca za holownik i Regina R, razem ze mną została odholowana do pobliskiej mariny. A w marinie już wszyscy wiedzieli, że jestem żeglarzem z Polski i że płynę samotnie dookoła świata. Jak to się mówi, wiadomości szybko się rozchodzą. Jeszcze dobrze cum nie obłożyłem, a już „komitet powitalny” zaprosił mnie na wieczornego grilla i przekazał wiadomość o poinformowaniu Polonii o moim przybyciu. Nie było to trudne, gdyż Holender Arnold w tej marinie trzyma swój jacht, a który ma żonę Polkę Jadwigę Głowacką. Dalej poszło jak po sznurku. Jednocześnie poznałem sir Spili, menadżera mariny, który po zapoznanie się ze stanem technicznym jachtu, umówił służby celne, emigracyjne i kwarantannę na przyjazd tutaj, do mnie. Gdyby nie jego dobra wola, musiałbym płynąć do Cape Town, czyli opłynąć przylądek; jest to około 80 Mm.
Tego samego dnia, wczesnym wieczorem rozpoczął się grill i trwał do drugiej na d ranem. Byli na nim żeglarze z różnych stron: Amerykanie z Alaski, Kanadyjczycy z Vancouver, Niemcy, Szwed, Francuzi, Holender. Polacy jeszcze nie dotarli. Na drugi dzień, bladym świtem około dziewiątej rano poszedłem do kościoła, gdzie wspólnie z miejscową wspólnotą podziękowałem Panu Bogu za szczęśliwe dotarcie do portu. Gdy wróciłem na przystań już czekał na mnie Arnold z wiadomościami od Jadzi. Jadzia od pierwszego dnia wzięła się za metodyczne działania. Umówiła lekarza, umówiła Krysię Żyluk przewodniczącą Polonii, umówiła Dziunię Tanewską, która roztoczyła nade mną opiekę duchową. Po chwili przybyła Basia Lasek, dentystka i szczecinianie Jola i Rysiek Nardy. Nie sposób wymienić wszystkich i opisać wszystkie działania na rzecz remontu Reginy R. Ale nie można wspomnieć o uroczystości Flagi Polskiej, która odbyła się po Mszy Świętej pierwszego maja, tylko dlatego, że wypadało to w niedzielę. Cały program i organizacyjnie przygotowała Krysia – przewodnicząca Polonii. Podczas tego spotkania podziękowałem wszystkim zebranym za okazaną mi pomoc i zaprosiłem wszystkich na jacht w dniu 3.maja, Święto Konstytucji. Uroczystość odbyła się w pełnej gali, w towarzystwie żeglarzy innych nacji, a co dla niektórych było dziwne, Amerykanin z Alaski doskonale wiedział co to jest za uroczystość.
Spotkania towarzyskie odbywały się przeważnie wieczorami, już po pracy, gdy każdy miał chwilę wolną, ale ja całymi dniami musiałem pracować przy jachcie. W tych pracach pomagała mi cała grupa przyjaciół: Andrzej Żyluk jeździł ze mną po całym mieście w sprawie lin stalowych, Rysiek Nardy załatwiał gaz, Krzysiek Tanewski prowiant, „lokalsi”, których imion nie pamiętam, pomagali na przystani. Arnold ze swoim kumplem Holendrem sprawy spawalnicze, Basia Laska przegląd i naprawa uzębienia, Jola Nardy i Jadzia Głowacka obiady po całodziennej pracy, Conni i Kristyn (Kanadyjka i Niemka) czuwały nade mną w trakcie pracy, przynosząc przekąski i napoje. Nie jestem w stanie zmieścić w jednym artykule wszystkich dobroci, jakie doznałem.
Któregoś dnia, przy porannej kawie z Arnoldem i uzgadnianiu zakresu zajęć na dziś 
przychodzi sir Spili i proponuje wyciągnięcie jachtu na slip, pod warunkiem, że wszystkie prace w części podwodnej wykonam w przeciągu tygodnia. Kto by z takiej propozycji nie skorzystał?
Taka wspaniała atmosfera towarzyszyła mi podczas postoju w Simon’s Town. Gdy już byłem obrobiony z technicznymi rzeczami, poprosiłem Krzyśka Tanewskiego o zorganizowanie spotkanie z przedstawicielem powojennej emigracji i udało się.
Spotkałem si
ę z panem Witoldem Jarmołowiczem, kadetem gen. Andersa. Cały dzień opowiadał mi o swoich przeżyciach, ale najciekawszą opowieścią była opowieść o ostatniej wizytacji wojsk polskich przez gen. Sikorskiego. Potem już tylko łzy, łamiący się głos i cisza. W ostatni dzień pobytu w Cape Town, pan Witold przyjechał do mnie na jacht, posiedzieliśmy chwilkę; herbata, wymiana książkowych prezentów. Nie zapomniane chwile spędzone z żywą historią Polski.
Następną ciekawą opowieścią o losach Polski i Polaków opowiedział mi Kuba Miszewski, syn lotnika z dywizjonu 302. Kuba urodził się już tutaj w RPA, jak całe jego rodzeństwo i jak opowiadał języka uczyli się słuchając wieczornych opowieści mamy, a później czytając książki. Jego tato, po kampanii wrześniowej dostał się do Francji, a później do Anglii. Po zakończonej wojnie Miszewski senior skończył studia architektury w Liverpoolu, po czym na zaproszenie swojego kolegi z RPA wyemigrował do Johannesburga i rozpoczął pracę w zawodzie. Po krótkim czasie założył swój zespół (co było na ówczesne czasy, dla cudzoziemca ewenementem). Był bardzo cenionym architektem, czego wyrazem było to, że uczestniczył w zespole budującym słynną operę Kapsztadzką.
W takiej historycznej atmosferze mijały mi ostatnie dni postoju w Simon’s Town. Gdy już wszystko po stronie technicznej było gotowe, wyruszyłem do Cape Town aby zrobić odprawę i z czystym kontem wypłynąć dalej. Tym razem przylądek Good Hope (Przylądek Dobrej Nadziei), był dla mnie bardzo łaskawy. Płynąłem jak po gładziutkim jeziorze.
Po uzupełnieniu pieczątek i innych dokumentów w kilku urzędach, wyruszyłem w kierunku Australii. Było to 17 maja 2016r.,o godz.0000, razem z odpływem wypłynąłem z waterfront, żegnając przyjaznych mi ludzi i kraj. Zadałem sobie tylko jedno pytanie, co mi zafunduje Ocean Indyjski, po tym jak mi pokazał swoją siłę, gdy wpłynąłem na niego po raz pierwszy. Jest druga połowa maja, za chwilę zacznie się zima. Miałem ułożoną trasę na podstawie Routering Chart (specjalne mapy na których zamieszczone są statystyczne dane co do wiatrów, temperatury, ciśnienia, itd.), wybrałem szerokości po których chciałem płynąć, gdzie statystycznie było najmniej sztormów, ale czy to mi się uda?
Na odpowiedz nie musiałem czekać długo, po tygodniu dość spokojnej żeglugi przyszła pierwsza 7-8˚B. Powiało około dwunastu godzin i zeszło do 3-4˚. I tak było niemal przez cały Ocean Indyjski. W sumie miałem taką pogodę przez 16-cie tygodni. Do tego niska temperatura i mokre ciuchy przez cały czas, przypominały mi, że płynę po Indyjskim w zimie. O tym też zaczynały przypominać mi żagle, które robiły się coraz bardziej „rzadkie”, zaczęły się rozłazić na brytach(szwach) i na likach (krawędziach). Na szczęście miałem kilka żagli zapasowych, więc jak jeden szedł do szycia, to drugiego stawiałem i płynąłem dalej. Było tak do momentu, aż pewnej nocy zostałem zaskoczony podczas snu i podstawowy komplet żagli został całkowicie podarty. Już nie było co szyć, zacząłem płynąć na rezerwowych (dużo mniejszych) żaglach, co odbiło się na prędkości i dryfie. Do tego wszystkiego zaczęły pękać liny takielunku te, których nie wymieniłem w Simon’s Town. Żeby wymienić popękane liny musiałem czekać aż się ocean na tyle uspokoi, że będę mógł wejść na top, a i tak siedząc na topie bujałem się po kilka metrów, jak wahadło w zegarze. Do wchodzenia na maszt służyły mi feet strepy, które wciągałem w likszparę w maszcie i tak jak po schodkach szedłem na top. Poobijany przy tym niemożliwie z duszą na ramieniu naprawiałem co trzeba i z powrotem. Droga powrotna na deck zawsze jest gorsza od wchodzenia. Zmęczenie materiału zaczęło dotykać wszystkiego i mnie też.
Sto dwadzieścia mil morskich od brzegów Australii silnik przestał działać, jedyne źródło zasilania akumulatorów, a więc i całej nawigacji. Jednak nie to było najważniejsze, wpływałem na bardzo silne prądy wzdłuż brzegów Australii, nie mając dobrych żagli i silnika zacząłem się zastanawiać jak wpłynąć do Perth. Jedynym rozwiązaniem było czekać na sprzyjające wiatry, które mnie wepchną do portu. I tak też zrobiłem, trwało to prawie tydzień jak pływałem do przodu i do tyłu, aż w końcu byłem w takiej odległości, że podjąłem ryzyko wpłynięcia na małym foku do mariny we Fremantle. Było to 18.09.2016r. Tutaj przez najbliższy miesiąc, przy pomocy australijskiej braci żeglarskiej i Polonii naprawiałem Reginę R. Jak to się wszystko odbywało opowiem w następnym odcinku.
Kpt. G.W.
P.S. Chciałem jeszcze wrócić na chwilkę w okolice przylądków Dobrej Nadziei i Igielnego. Jest 
to miejsce gdzie jest duży ruch statków. W tym miejscu jest jakby mijanka, tych co wracają z Oceanu Indyjskiego płynąc na Atlantyk i tych którzy wchodzą na Ocean Indyjski z Oceanu Atlantyckiego. Trzeba tutaj zachować szczególną ostrożność. Z kilkoma to się mijałem na „grubość lakieru”. Chociaż to wszystko było pod kontrolą, to jednak niepotrzebny stres osłabiał organizm. Takich statków jak tam, nie widziałem jeszcze nigdzie. Ogromne, ogromne kontenerowce, które jakby zaprzeczały prawom fizyki; jak to może pływać, jak to się utrzymuje na wodzie?
Grzegorz Węgrzyn
________________________________________________________________________________________________________
Grzegorz Węgrzyn – ur. 1952r. w Zwierzyńcu n/Wieprzem; żeglarstwo morskie uprawia od 1976 r. w szczecińskich klubach: HOM, LOK, Stal Stocznia; w 1983 i 1984r żegluje w załodze s/y „Karfi” pod kpt. Zbigniewem Rogowskim w Morskich Żeglarskich Mistrzostwach Polski (Mistrzostwo Polski); żeglował na Bałtyku, Morzu Północnym, Adriatyku, Morzu Czarnym; brał udział w wyprawie „Islandia 2009” na s/y „Stary”(kpt. M. Krzeptowski) w 50. rocznicę rejsu s/y „Witeż II”, w wyprawie J. Kurbiela na Grenlandię (2010) i na Svalbard (z kpt. K. Różańskim) w 2011r; w czerwcu 2015r. na jachcie „Regina R” wypłynął w rejs, z pierwotnym zamiarem samotnego, non-stop opłynięcia Ziemi, z którego to zamiaru żeglarz wycofał się na Atlantyku, a rejs przerwany został 15.04.2017r na Pacyfiku z powodu awarii steru i utraty jachtu.
___________________________________________
Jacht Regina R:
– konstrukcja typ „Skorpion II”
– rok produkcji 1980
– stocznia Hamburg
– stalowy slup, S 49m2
– długość LOA 10,65 m
– szerokość B 3,30 m
– silnik Bukh MDV24 24 kW