Żeglarstwo przy dużej sile przyciągania do zmierzenia się z pokusą horyzontu ciągle niesie z sobą element ryzyka, niepewności osiągnięcia zamierzonego celu. Dalekie rejsy oceaniczne, a już z pewnością samotne, są dla wielu wyzwaniem, któremu trudno się oprzeć; swoistym celem życiowym na drodze żeglarskich dokonań. I choć otwierające się za widnokręgiem bogactwo i inność świata oszałamia, wciąga to zwykłe, życiowe kłopoty i problemy nie znikają, a wręcz przeciwnie kumulując się, prawie niezauważenie potrafią przybierać coraz większe rozmiary, by w niespodziewanym momencie brutalnie przerwać cienką linię zamierzonego kursu… (zs)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Grzegorz Węgrzyn: Relacje z przerwanego rejsu – Australia.
Jestem w wielkiej Australii, tej wyśnionej, tajemniczej, ogromnej. Wiem, że nie popłynę na rafę koralową, nie zobaczę wielu egzotycznych miejsc, tylko skupię się na remoncie Reginy R i w dalszą drogę do New Zealand, a potem na Horn i do domu. Do Polski, do ukochanej Polski za którą już bardzo tęsknię. Ale nim to nastąpi mam do naprawy silnik, pospawać wyrwany kosz rufowy, wymienić pozrywane stalówki i naprawić porwane żagle. Tak jak przy Good Hope, wszystkie moje modlitwy i myśli skupiły się na nadziei, czy spotkam przyjaznych mi ludzi, chętnych mi pomóc. Joshua Slocum w swojej książce o wyprawie dookoła świata, napisanej 120 lat temu miał podobne myśli, nadzieję i nie zawiódł się. Wierzyłem, że mnie Pan Bóg i szczęście nie opuści. Jeszcze wówczas nie wiedziałem o tym, że Kuba Miszewski z Simons Town zgłosił mnie jako zaginionego. Jego troska o mnie była tak wielka, że gdy dowiedział się od znajomych z Perth, że mnie nie ma w porcie w wyznaczonym terminie wszczął alarm. Nie mógł wiedzieć o moich awariach na jachcie i z jakiego powodu wolniej płynę. Ta historia wyjaśniła się kilka dni później, gdy we Frementle odwiedził mnie Border Force (służba graniczna, celna) i z wielką humorystyczną awanturką zapytali:” to my Ciebie szukamy, a Ty sobie siedzisz w porcie?” Po takim przywitaniu wszystko już było nieważne. Może tylko z jednym szczegółem, szefem Ich był Polak (nie podaję nazwiska, ale moja znajomość była telefoniczna i zgubiłem notatki). Gdy już wszyscy w marinie ochłonęli i przyzwyczaili się do mojej obecności rozpoczęła się praca i spotkania z Polonią.
Można powiedzieć, że już tradycyjnie zostałem wzięty pod opiekę wspólnoty parafialnej, osób prywatnych, menedżera mariny i miejscowych żeglarzy. Byłem zaproszony do dwóch klubów polonijnych „Cracovia” i „Gen. Władysława Sikorskiego”, 
gdzie po spotkaniach z Polonią, byłem ugoszczony polskimi smakołykami, jak: żurek, golonka, flaki, schabowy, na deser szarlotka i co tam jeszcze bym nie wspomniał, to i tak o czymś bym zapomniał. Przy takiej dynamicznej sytuacji nie sposób opisywać wszystko w szczegółach, chociaż bardzo bym chciał, ale jak to zrobić? Jak na jednej kartce zamieścić doznane wrażenia ze spotkań z armią życzliwych mi ludzi i nie przeoczyć nikogo; ktoś mi podpowie? Moja wizyta we Fremantle trwała od 15. września do 18. października 2016r, w czasie której zawarte znajomości odnawiane są co rusz poprzez kontakt telefoniczny lub email. Dużo pięknych wspomnień.
Następnym portem na kontynencie australijskim miała być Geographe Marina, mały porcik w zatoce przy „zakręcie” australijskiego lądu, płynąc na S (południe). Celowo chciałem tam wejść, zobaczyć coś innego, nie ogromną marinę z tysiącami jachtów, tylko trochę folkloru. Tutaj już wchodziłem przy pomocy naprawionego silnika, bez duszy na ramieniu i trzęsącymi się nogami. Zaraz po wejściu w obręb portu zostałem zaproszony na gościnne miejsce i, tak jak do tej pory w każdym porcie, byłem przyjmowany z honorami gościa. Postój bezpłatny, prysznic, pralka i budynek klubowy w zasięgu. Po kilku dniach postoju ruszam dalej, teraz przede mną Melbourne i groźna cieśnina Bassa, leżącą pomiędzy Australią a Tasmanią, a później wejście w Hobsons Bay na końcu której leży Melbourne. Tego wejścia, które nazywają „The Rip” nie zapomnę jeszcze długo żeglując po różnych wodach. Trudność z żeglugą na tym akwenie powodują prądy i wiatry wiejące na W (zachód). Przy mojej żegludze na E (wschód) trzeba czujnie halsować i niekiedy wspomagać się silnikiem, gdy same żagle nie dają rady. Jak trudna jest to żegluga, mówią o tym sami australijscy żeglarze, którzy generalnie żeglują w „prawo” (ląd biorą prawą burta). Najlepszym dowodem na to są regaty Sydney-Hobart. Jest przełom października i listopada, czyli wiosna, nic strasznego się nie dzieje, pogoda jest OK, regularna żegluga. Regina R płynie w samosterowności, tylko trzeba uważać na ogromne promy i statki płynące z lub do Melbourne. Płynę, zachowując bezpieczną odległość od wysepek i raf. Trzymam się zawsze w bezpiecznej odległości. Z mapy wiem, że najgorsze czeka mnie przy wejściu w Hobsons Bay, czyli ”The Rip”. To wejście cieszy się bardzo złą sławą wśród żeglarzy i marynarzy, bo na tych rafach poległo już wielu. Z takim to bardzo optymistycznym podejściem rozpoczynam taktyczną rozgrywkę wejścia. Trzeba wycyrklować to w taki sposób, aby wejście było w dzień, przy sprzyjającym prądzie i wietrze.
Gdy już mi się to wszystko zeszło do „kupy” zadecydowałem – wpływam. Miałem wiatr 4oB z S, fale około 1,5m, prąd wnoszący, wszystko grało, do czasu nim nie zobaczyłem w dolinie fali kamieni. Pierwszy raz w tym rejsie tak mnie poraziło. Jak ja zrobiłem zwrot i się cofnąłem, nie wiem do dzisiaj. Wiem, że odpłynąłem na bezpieczną wodę, zrobiłem jeszcze raz namiar i wytłumaczyłem sobie po żeglarsku (brak cytatów), gdzie był błąd. Pomyliłem się w namiarze o kabel, wystarczy! Na szczęście skończyło się wszystko dobrze i dnia 15. listopada 2016r. zacumowałem w Royal Club Melbourne.
P.S. Proszę Państwa, proszę zgadnąć jakie było pierwsze pytanie odwiedzających mnie w Melbourne?… Opowiem o tym w następnej relacji.
Grzegorz Węgrzyn
____________________________________________________________________________________________________
Grzegorz Węgrzyn – ur. 1952r. w Zwierzyńcu n/Wieprzem; żeglarstwo morskie uprawia od 1976 r. w szczecińskich klubach: HOM, LOK, Stal Stocznia; w 1983 i 1984r żegluje w załodze s/y „Karfi” pod kpt. Zbigniewem Rogowskim w Morskich Żeglarskich Mistrzostwach Polski (Mistrzostwo Polski); żeglował na Bałtyku, Morzu Północnym, Adriatyku, Morzu Czarnym; brał udział w wyprawie „Islandia 2009” na s/y „Stary”(kpt. M. Krzeptowski) w 50. rocznicę rejsu s/y „Witeż II”, w wyprawie J. Kurbiela na Grenlandię (2010) i na Svalbard (z kpt. K. Różańskim) w 2011r; w czerwcu 2015r. na jachcie „Regina R” wypłynął w rejs, z pierwotnym zamiarem samotnego, non-stop opłynięcia Ziemi, z którego to zamiaru żeglarz wycofał się na Atlantyku, a rejs przerwany został 15.04.2017r na Pacyfiku z powodu awarii steru i utraty jachtu.
_____________________________________________________________
Jacht Regina R:
Jacht Regina R:
– konstrukcja typ „Skorpion II”
– rok produkcji 1980
– stocznia Hamburg
– stalowy slup, S 49m2
– długość LOA 10,65 m
– szerokość B 3,30 m
– silnik Bukh MDV24 24 kW